seher vakti olmali

                  

Seher vakti olmalı, gün güneşe hasretiz biz… Yanık yürekler öfke çağırır türkülerinde. Bir kaos, 
bir girdap, bir pus var üzerimizde…
Akyazılar, ak alınlar, pak yürekler… Hepsi izler ama dokunmazlar… Merhem isterük derman olmazlar… Derman sizsiniz der hepsinin bakışları. “Derman sizsiniz!..” Koca bir tarih kök sök-
türür düşüncelerimizde, aksakallılar hakikat fısıldar bakışlarıyla…

Bencillik, menfaat, uyuşukluk, nemelazımcılık… Kahreder vatan semasında düşünen yürekleri… Düşünmez olur düşünen kafalar… Sanki herşey bir şeyi eleştirmekle düzelecektir, herşey o birşeydir ve o gittimi mutlu olacağızdır…
Öyle mi peki? Bizce değil… Sistemin can çeçişen, can çekiştiren, can alan çarkları böyle devra-
na uyumlu, küresel şekilde dönerken o birşeyin gitmesi mi kurtuluştur sadece. Ya da şöyle so-
ralım, o birşey(iktidar) devranın çarkı değil midir? Acımız var, cebine bak; gözyaşımız var, mi-
dene bak, açımız var, saltanatına bak… Kimin veya kimlerin çok da umurunda sanki…
Oysa hakikat vardı bir zaman, yaradandan emanet… erdem vardı, adamlık vardı, hepsini barın-
dıran insanlık vardı… Komşu aç iken tok yatılmazdı, dicle kıyısındaki keçiden sorumlu tutardı herkes kendini. İltizam, muhabbet, meşveret vardı. Bunları meydana getiren “biz” vardı. Kanaatkarlık önemliydi, devlet malı deniz değil… Vefakarlık önemliydi, beni ilgilendirmez de-
ğil. Sevgi önemliydi, birliktelik değil…

Eyyamperestliştiğimizden beri unutur olduk bunları.. Vaktimiz hafif yağan yağmuru sağa sola savuran, çaldığı ıslıklarla camlar döven fırtınaya teslim olmuş bir gecenin ta kendisidir. Bu yüz-
den seher vakti olmalı; güneşe hasretiz biz, güneşe…

Yani insanlığa….
Murat Emre